Willemijn Marie, EKMA

Ik ben geboren in Vlissingen (1969) en het overgrote deel van mijn leven woonde ik in de buurt van de monding van de (Wester)Schelde, het grensgebied van België en Nederland, en bij de overgang tussen rivier en zee. In Oostende (Conservatorium aan Zee) werk ik als muziekleerkracht fluit en traverso. Ik studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van DenHaag, de UvA en het Conservatoire Royal de Mons. Pas na de geboorte van mijn tweede kind, op m’n veertigste en al eens worstelend met de combinatie van werk, leven en tijd voor mezelf, begon ik met schrijven. Ik volgde twee jaar schrijversacademie en bekijk zowel mijn persoonlijke keuzes als de thema’s waarover ik schrijf vanuit een feministisch perspectief. EKMA is de schuilnaam van de schilder Nicolas Matthijs Eekman, ten tijde van de bezetting vanParijs door de nazi’s (WOII). Ik leen de naam van mijn–ver–familielid als schild tegen onverdraagzaamheid en misogynie.

Project: Judith

In het Rijksmuseum Amsterdam zag ik op een grote overzichtstentoonstelling van ‘Hollandse Meesters’ het schilderij ‘De jongen met de fluit’ van Judith Leyster (1609–1660). Het beeld liet me niet meer los. Niet omdat ik zelf fluitiste ben, maar wel door het opvallend kleine formaat, en de uiterste precisie waarmee ze de ogen en de mond van de jongen, spelend op het instrument, heeft afgebeeld. Intiem en sober.

In deze roman ga ik op zoek naar de verborgen vrouw achter de meesterschilder. Judith ontpopt zich van buitenbeentje in het gezin tot een zelfstandige, professionele schilderes die tegelijkertijd een onhuwbare en eenzame vrouw is geworden. Om haar meesterschap te bereiken doet ze een zware toegeving; ze legt een proef af die aan geen enkele mannelijke schilder wordt opgelegd, het zelfportret. Judith heeft torenhoge verwachtingen, maar vindt geluk noch erkenning. Ze stelt zich de vraag voor wie ze dan nog moet schilderen, en hoe ze kan overleven zonder opdrachten. Wat blijft er van haar over zonder werk? En wie is ze eigenlijk? De rigide opvattingen in Haarlem van de kerk, haar familie en de burgerlijke maatschappij, dwingen haar om te kiezen. Ze moet zich aanpassen, of de stad verlaten, net als haar ouders zoveel jaren eerder.

Judith neemt het recht in eigen handen, verbergt haar naam, en wordt uiteindelijk de vrouw wie ze werkelijk wil zijn.

Ik schrijf ‘Judith’ voor iedereen die de kans wordt ontnomen te zijn wie zij/hij/die is.

Voor de realisatie van dit project ontvang ik een talentontwikkelingsbeurs van LiteratuurVlaanderen.