Dolores Bouckaert

Het project van Dolores Bouckaert

“ K SCHIET MET KLOPPEND HART EN BEZWEET GEZICHT WAKKER : VANDAAG GA IK DOOD ! “

Sleeping Muzes (werktitel) wordt mijn eerste lang experimenteel audiovisueel werk. Het project is deels geïnspireerd op mijn unieke relatie met kunstenaar Bernard Van Eeghem (1953), zijn geschiedenis en de uitzonderlijke verhouding met de wereld rond- en binnenin zich.
Sleeping Muzes wordt een experimenteel hybride werk waarbij film het einddoel is, maar waarbij een soort van collage-achtige-benadering ( beeld/tekening/found footage/kleur/tekst/black/docu/scene…) centraal staat.

Bernard en ik kennen elkaar al lang, geen datum terug te vinden, lang. Ik zag hem voor het eerst in de foyer van Campo in Gent. Hij stond op een trap en was een collage aan het maken, alleen gezichten van vrouwen. Ik herkende meteen de blik van An Pierlé, een fluo bol over haar gezicht geverfd. Bernard droeg een groen pak met een roze col roulé en paarse hakken. Hij stapte op me af en vroeg me welk sterrenbeeld ik had en of ik met hem een voorstelling wilde maken. En dat deden we met Cast Shadow. Doorheen de jaren vertaalde onze relatie zich steevast in werk: voorstellingen, kortfilms, videoclips, performances en tentoonstellingen. Voor mijn voorstelling Galop, Biografie van een lichaam schreef hij het scenario.

Bernard groeide op in een vooraanstaand gezin in Brugge, niet bij zijn echte ouders. Bernard is wees. Reeds vele jaren is hij op zoek naar zijn biologische ouders maar in het bijzonder zijn moeder. Het zoeken naar de /een moederfiguur staat centraal in het leven en werk van Bernard Van Eeghem, de talloze samenwerkingen met vrouwen zijn hiervan getuige. Bernard gaf mij een lange lijst met namen (131) van vrouwen. Iedere vrouw op deze lijst is van belang, alle vrouwen die Bernard ooit ontmoette spelen op hun manier een sleutelrol in die zoektocht naar de moederfiguur en de betekenis van het grote gemis.
Er is een fictief luik waarvoor ik 15 scènes schrijf die allemaal in de studio gedraaid worden in een decor dat ik volledig zelf schilder.
Er is een documentair luik. Daarin is te zien hoe ik de vrouwen ga opzoeken en hen vraag naar hun specifieke verhaal met Bernard.
Ik maak beiden los van elkaar, daarna begint de creatie. Ik wil gaandeweg ontdekken waarheen deze twee sporen me brengen en welk werk ik hieruit destilleer.

Voor mij is dit natuurlijk ook een persoonlijk onderzoek naar de vele statuten van het begrip RELATIE. (intrige)

In het fictieve luik volgen we de (ogenschijnlijke) laatste 24u van K die gedroomd heeft dat hij VANDAAG ZIJN LAATSTE DAG zal beleven. De urgentie om zijn biologische moeder te vinden wordt nu wel echt zeer groot. Tijdens het eten van een DAME BLANCHE komt er onverwachts een jonge vrouw tegenover hem zitten. Charlie is stewardess, veertig, blond, blauwe tailleur, klassiek gezicht. Ze vertelt zonder stoppen over hoe ze het leven moe is, hoe ze nooit de liefde heeft gevonden en haar moeder had beloofd dat stewardessen de mooiste mannen vinden. Dat ze bovendien deze ochtend te weten is gekomen onvruchtbaar te zijn. Het enige wat echt zin zou geven aan haar kleine bestaan was het moederschap.

Nadat K zijn angst heeft geuit om heel waarschijnlijk over enkele uren te moeten sterven zonder ooit zijn moeder in de ogen te hebben gekeken, besluit Charlie om bij hem te blijven.

Ik wil dit jaar gebruiken om enerzijds na te denken over de gebeurtenissen tijdens de 24u die we beschrijven en de 15 scènes uitwerken. Parallel ga ik in gesprek met de vrouwen.